Ζώντας µε τον Αυτισμό σε καθημερινή βάση συνήθως μαθαίνεις να παλεύεις µόνος σου. Από την πρώτη στιγμή της διάγνωσης μπαίνεις σε ένα κυκεώνα διαφόρων συνεδριών, εργοθεραπειών, λογοθεραπειών, αξιολογήσεων επιτροπών (Η Πολιτεία απούσα ούτε λόγος για καθοδήγηση και’ ψυχολογική υποστήριξη του γονέα). Ώσπου έρχεται η ώρα του Σχολείου, Ειδικού Σχολείου. Σε όλη αυτή την πορεία άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο έχει αποδεχθεί την ιδιαιτερότητα του παιδιού του και έρχεται το Σχολείο να σου τονίσει ότι έχεις ένα δύσκολο παιδί για το οποίο πρέπει να απολογείσαι συνεχώς. Πως όμως το «Δύσκολο παιδί» θα γίνει πιο «εύκολο» αν δε γίνει μια προσπάθεια, να το εκπαιδεύσεις µε κόπο βέβαια µε επιμονή και υπομονή µε πρόγραμμα, με δράσεις εντός και εκτός του Σχολείου. Οι Ειδικοί λένε ότι και το πιο δύσκολο παιδί εκπαιδεύεται. Συνήθως τα παιδιά µε Αυτισμό έχουν τρομερή διαίσθηση αισθάνονται που είναι αποδεκτά και ποιος τα αγαπά, αν λοιπόν βάλουμε τη ταμπέλα «δύσκολο παιδί» τότε αυτό μήπως την υιοθετεί? Στη Γενική Αγωγή καλός δεν είναι ο δάσκαλος που τον μαθητή του 18 τον κάνει μαθητή του 20, αλλά αυτός που τον μαθητή του 8 τον κάνει του 18. Αυτό άραγε δεν ισχύει στην Ειδική Αγωγή? Δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί µε ειδικές γνώσεις και γιατί επιλέγουν τα Ειδικά Σχολεία? Δεν γνωρίζουν ότι εκεί υπάρχουν και «δύσκολα παιδιά» και όταν οι γονείς διαμαρτύρονται µπορεί να χαρακτηριστούν και «πολύ δύσκολα»? Μα δεν υπάρχει µόνιμο προσωπικό. Σε πολλά Σχολεία υπάρχει κάποιο μόνιμο προσωπικό, κάποιοι αναπληρωτές προσλαμβάνονται οι ίδιοι επί σειρά ετών και κάποιοι αποσπώνται στα ίδια σχολεία επί σειρά ετών. Ένας γονέας που µε το φτωχό του το μυαλό πελαγοδροµεί από δω και από κει περιμένει από το Σχολείο µια βοήθεια µια συμβουλή. Βέβαια µια καλή λύση θα πει κάποιος είναι να µη στέλνουµε το «δύσκολο παιδί» στο Σχολείο, εγκλεισµός σε ἵδρυμα ή στον Καιάδα. Ρατσισµός και στα Ειδικά Σχολεία? Συνήθως τα παιδιά µε αυτισμό στα Ειδικά Σχολεία είναι αόρατα. Οι Ειδικοί λένε ότι το παιδί µε Αυτισμό χρειάζεται δράσεις κοινωνικοποίησης για να ενταχθεί και να γίνει αποδεκτό από την κοινωνία. Πως όμως θα γίνει αυτό όταν στις δράσεις των Σχολείων συμμετέχουν τα «εύκολα παιδιά» και αφήνουμε τα «δύσκολα παιδιά µε Αυτισμό» στην ησυχία τους για να «μην τα κουράσουμε» να µη «τα βγάλουμε από το πρόγραμμα» να µη τα «ταλαιπωρήσουμε» άρα στον κόσμο τους. Μήπως και εκεί δεν είναι ισότιμα µε τα άλλα παιδιά και αποδεκτά? Τι και αν ένας γονέας που ενδεχομένως στο πλαίσιο της κοινωνικοποίησης του παιδιού του έχει κάνει κάποιον αγώνα προς αυτήν την κατεύθυνση στέλνει το παιδί σε κατασκηνώσεις, ταξίδια στο εξωτερικό, µε τρένο ,πλοίο, αεροπλάνο, επίσκεψη σε χώρους πολυσύχναστους και άλλες δράσεις εξωστρέφειας. Έρχεται το Σχολείο και το αμφισβητεί. Μα εσύ είσαι γονέας θα σου πουν και µπορείς να τα καταφέρνεις να χειρίζεσαι το «δύσκολο παιδί σου» οφείλεις να είσαι εκπαιδευτικός µε ειδικές γνώσεις, ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός, γιατρός και δεν ξέρω και τι άλλο και οι ειδικοί εκπαιδευτικοί που έχουν σπουδάσει το αντικείµενο? Ή εφόσον βρίσκονται σε Ειδικά Σχολεία δεν πρέπει να μάθουν να εκπαιδεύουν και να χειρίζονται και τα «δύσκολα παιδιά»? Εμείς όµως οι γονείς είμαστε εγκλωβισμένοι µέσα στο πρόβλημά µας. Τι να σου κάνει άραγε η διαμαρτυρία και τα θέλω ενός γονέα που µπορεί να χαρακτηριστεί και γραφικός και ότι η ιδιαιτερότητα του παιδιού του τον έχει κάνει εμμονικό και φαντάζεται όλα τα παραπάνω, αν δεν συνοδεύεται από τα θέλω δεκάδων, εκατοντάδων γονέων? Ο κανόνας πάντα έχει και εξαιρέσεις και υπάρχουν εκπαιδευτικοί που σε καθηµερινή βάση δίνουν αγώνα για την εκπαίδευση των παιδιών µας. Πιστέψτε µε εμείς οι γονείς το αναγνωρίζουμε και είµαστε ευγνώµονες το ίδιο και τα παιδιά µας που εισπράττουν αγάπη και αποδοχή. Μήπως όµως αυτοί είναι οι λίγοι? Και όπως λέει και ο Σαββόπουλος «Οι μειοψηφίες τάγματα ξυπόλητα σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα»